Shocking: deze 100 bedrijven hebben grote impact op jouw leven

Je kunt er niet meer omheen: het is mis met het klimaat en er is actie nodig om erger te voorkomen. De adviezen vliegen je om de oren. Vlieg minder, douche korter, recycle plastic, eet minder vlees – en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ik doe wat ik kan, om mijn impact op het klimaat te verkleinen. En jij draagt waarschijnlijk ook je steentje bij. Maar wie zijn nou eigenlijk de grootste vervuilers?

SHOCKING!

Ik was echt in shock toen ik dit kaartje zag:

 Je ziet hier de verdeling van CO2-uitstoot in de wereld. Het meest shocking? Een schamele 100 bedrijven produceren maar liefst 70% van de uitstoot van broeikassen sinds 1970!

Maar wat betekent dit nou?

Kunnen wij weer gewoon massaal aan het vlees en urenlang onder de douche staan? Natuurlijk niet. Ook onze bijdragen zijn bij elkaar opgeteld van grote invloed. Dus keep up the good work!

Maar uiteindelijk is het vooral aan bedrijven om grote stappen te maken in de vermindering van hun uitstoot. En aan overheden om structurele oplossingen te bedenken. Dus ook de Nederlandse overheid.

Maar ons kleine landje kan toch weinig veranderen?

Vergis je niet. Nederlanders blijken grote CO2-uitstoters, vergeleken met de gemiddelde Europeaan.

Ook andere geïndustrialiseerde – en dus vaak rijke – landen zorgen voor een gigantische uitstoot. Terwijl landen die vrijwel niets uitstoten de hardste klappen van klimaatverandering opvangen. Nu al krijgen ze te maken met de verwoestende gevolgen van droogte, overstromingen, orkanen en ander extreem weer.

Conclusie: wij, de rijke landen, veroorzaken een probleem en laten anderen opdraaien voor de gevolgen.

Mensen in arme landen betalen de rekening

Gemiddeld lopen ze vijf keer meer kans om huis en haard te moeten verlaten door extreem weer dan mensen in rijke landen. Terwijl ze het minst hebben bijgedragen aan de gevolgen van klimaatverandering. Daarom hebben vrijwel alle landen in de wereld het klimaatakkoord van Parijs ondertekend in 2015.

Hierin werd niet alleen beloofd om te streven naar een maximale temperatuurstijging van 1,5 graad, maar ook dat rijkere landen – die vaak juist de klimaatverandering veroorzaken – armere landen financieel moeten ondersteunen in hun strijd tegen de effecten van klimaatverandering; zoals meer droogte, overstromingen en stormen. Klimaatfinanciering, noemen we dat.

Ehm, klimaatfinanciering?

In het klimaatakkoord van Parijs is afgesproken dat in 2020 arme landen 100 miljard euro per jaar moeten krijgen om zich te kunnen weren tegen de effecten van klimaatverandering. Dat betekent dat wij als Nederland 1.250 miljoen euro per jaar moeten vrijmaken. Gezien onze grote bijdrage in het veroorzaken van de problemen waarmee ze in armere landen te maken hebben, lijkt dit mij niet alleen logisch, maar ook meer dan redelijk. 

Maar hoeveel geld maakt Nederland nou jaarlijks daadwerkelijk vrij hiervoor? In 2018 was dat slechts 60% van de afgesproken 1.250 miljoen euro. Een groot deel van deze 60% werd ook nog eens gehaald uit het potje van ontwikkelingshulp – geld dat bedoeld is voor andere zeer belangrijke zaken, zoals het bouwen van scholen en ziekenhuizen. Kortom, de Nederlandse overheid geeft een sigaar uit eigen doos! Dat kan en moet anders.