Maria
Maria werkt in een mangopakhuis. Zij heeft te maken met angst en stress door intimidatie en pesterijen van haar managers.
Het hele jaar door kunnen wij genieten van heerlijke mango’s. Altijd “eetrijp” en vaak in de aanbieding, om de hoek te verkrijgen bij de supermarkt. Maar wist je ook dat er veel menselijk leed en uitbuiting bij de productie van mango’s komt kijken? En, dat jouw supermarkt best wat meer kan doen om dit te helpen voorkomen?
Maria is 28 jaar jong en werkt al zes jaar in het pakhuis van een mangobedrijf in Rio Grande do Norte, de twee na grootste fruit producerende regio van Brazilië. Ze is verantwoordelijk voor het reinigen van de vruchten die van de transportband vallen. Het fruit is bedekt met calciumoxide, aangebracht om het fruit te beschermen tegen zonnestralen en om het selecteren van de vruchten op grootte en kwaliteit te vergemakkelijken.
Alleenstaande moeder
Maria is de moeder van een 11-jarig meisje. In 2013 scheidde ze van de vader van haar kind, sindsdien zorgt ze alleen voor haar dochter. Wanneer ze aan het einde van de oogst wordt ontslagen, verkoopt Maria ondergoed en bed- en tafellinnen. “Ik heb een motorfiets, daarmee bezoek ik klanten. Ik verkoop altijd, al is het iets kleins. ”
1 keer per dag naar het toilet
Tijdens haar werk in het pakhuis moet Maria omgaan met angst, stress, intimidatie en pesterijen van supervisors en managers. “Tijdens je werk houdt de supervisor je de hele tijd in de gaten,” vertelt ze. Het toiletgebruik wordt gecontroleerd door de supervisor: de werkers mogen slechts één keer per dienst.
“We gaan maar één keer 's ochtends en één keer ‘s middags naar het toilet. Soms vraag je toestemming om naar het toilet te gaan en dan krijg je dat pas 40 of 50 minuten later. Als je zegt dat je ‘in grote nood’ bent, staat hij je soms toe om direct te gaan. Maar soms zegt hij ook: 'wacht maar tot zij (een andere collega) terugkomt".
Om meer dan eens naar het toilet te gaan, moet je als werknemer de supervisor overtuigen. "Dat mag alleen als het echt dringend is. Dan moet je vragen beantwoorden en uitleggen waarom je naar het toilet moet", zegt Maria. "Als je te lang wegbllijft, vragen ze of je een gezondheidsprobleem hebt."
Maria is geen uitzondering
De situatie van Maria is geen uitzondering. Omdat er in de gemeente weinig werkgelegenheid is, proberen de meeste vrouwen in de regio hun inkomsten aan te vullen. “De een maakt lokale vruchtenmoes, de ander werkt als kapper. Sommige vrouwen verkopen parfum en anderen nemen een baan als dienstmeisje.”
Dromen
Maria kan geen grote plannen maken met het salaris wat ze tijdens de oogst ontvangt en met de inkomsten uit haar nevenactiviteiten. Als ze het hele jaar door zou kunnen werken, zou ze een reis met haar dochter kunnen maken. Dat is een van haar dromen. "Ik denk dat ik tegen het einde van het jaar naar een vriend kan reizen en naar mijn familie kan gaan. Dit is mogelijk omdat we bij hen logeren. Ik heb zelf familie in de staat Maranhão, ook in São Paulo. Als ik zeker zou weten dat ik het hele jaar door werk zou hebben, dan zou ik een ticket kunnen aanbetalen of het ticket in termijnen kunnen afbetalen."
Eis eerlijke boodschappen!
Arbeiders zoals Maria verdienen betere werkomstandigheden. Jouw supermarkt is daar medeverantwoordelijk voor. Door prijzenoorlogen dwingen zij de leveranciers van de producten tot lagere inkoopprijzen. Hier betalen mensen, zoals Maria, de rekening voor. Supermarkten hebben de macht en invloed om samen met hun leveranciers te zorgen voor een fatsoenlijk verhaal achter de producten.
